- - - Dutch - - - English - - -

 
 


In 1995 kreeg ik een pakketje cadeau om een miniatuur teddybeer te maken. Nu had ik een enorme hekel aan naaien, dus verbaasde het me, dat ik dit kreeg.
Nooit te beroerd om een uitdaging aan te nemen, ben ik met het patroon en de beschrijving aan de slag gegaan en maakte zo mijn eerste beertje.
Hoewel ik absoluut niet tevreden was over het resultaat, werd me al gauw duidelijk dat voor een eerste beer ik het er zeker niet slecht af had gebracht.
Na dat eerste pakketje volgden er meer en na een kleine 25 miniatuur teddyberen gemaakt te hebben, vond ik het genoeg, ik kon mijn eigen patronen nu wel tekenen. Zo gezegd, zo gedaan. Met mijn zevende eigen ontwerp, een beertje met waterpokken, en vier verschillende ledematen, deed ik mee aan een wedstrijd, in de beginners categorie. Tot mijn grote verbazing won ik hier de eerste prijs mee, en er zouden nog veel prijzen volgen.

Intussen bedacht ik dat er niemand zat te wachten op nog een teddyberenmaakster, dus besloot ik het over een andere boeg te gooien. Aan de hand van natuurboeken begon ik natuurlijke beren te ontwerpen en te maken, soms ook geïnspireerd door prentenboeken. Zo kreeg je een kruising tussen natuurlijke beren en beren met een humoristische inslag. IJsberen waren mijn favoriet!

De beren die ik maakte, altijd miniaturen, kleiner dan 8 cm, maakte ik zo natuurgetrouw mogelijk naar de foto's uit de boeken over beren. Maar de verzamelaar kon de houding van de beren veranderen, omdat de poten bewogen konden worden, wat ook gold voor de kop. Dat was nu net niet mijn bedoeling en al gauw maakte ik beren zonder gewrichten, waardoor de houding die ik had gekozen, niet meer kon worden veranderd. Het grootste compliment dat ik kreeg was van een verzamelaar, die stelde dat ik kennelijk een "verkleinstraal"
had uitgevonden, de natuur in ging en de beren met die straal verkielnde en daarna op mijn tafel liet zien, een soort "people, I shrunk the bear" als variatie op "Honey, I shrunk the kids".

Toch was dit nog niet helemaal naar mijn zin, immers, de boeken die ik in grote getale intussen had aangeschaft, waren voor ieder ander te koop. Ik zocht naar iets anders en kocht van natuurfotografen een paar foto's om naar te werken. Nog niet tevreden, ook deze foto's waren beschikbaar voor anderen…

Als 8-jarige heb ik mijn eerste camera gekregen en ik wilde eigenlijk fotografie gaan studeren. Door omstandigheden is dat er nooit van gekomen, en naarmate ik ouder werd en kinderen kreeg, kwam de camera steeds minder in beeld… Nu de jongens groter werden kon ik ook weer vaker fotograferen, maar ik was aangewezen op dierentuinen als ik beren wilde fotograferen. Maar ik kreeg mijn kans om beren in de vrije natuur te fotograferen, toen ik met mijn man op vakantie naar Canada ging. Daar zagen we de Amerikaanse zwarte beer en die werd natuurlijk ook gefotografeerd, wat was dit mooi!
In 2011 kreeg ik de kans om naar Churchill, Manitoba in Canada te reizen, om de ijsberen in het wild te kunnen zien en fotograferen… Wat een belevenis, wat een prachtige dieren, zo in vrijheid, samen levend, stoeiend als oefening,… Mijn camera draaide overuren en ik kwam met stapels foto's thuis. Nu had ik het, mijn eigen foto's als leidraad bij het maken van mijn miniatuur beren! Het leek me een goed idee om de foto bij de beer te laten zien en zo kwam ik op het idee om steeds de foto, die als inspiratie had gediend, met de beer mee te geven, als iemand een van mijn beren wilde adopteren.

In 2013 ben ik nog een keer op reis gegaan, nu naar de kustberen in Alaska. Dit zijn bruine beren, de grootste die er zijn. Een heel ander beleving dan in Canada, waar je beschermd in een Tundra buggy zat, hier liep je al pratend en om je heen kijkend gewoon rond, met de kans dat je opeens oog in oog met een beer stond. De regel daarvoor was "de beer heeft altijd voorrang", dus aan de kant, maak ruimte, laat de beer voorbij gaan. Gelukkig heb ik maar een keer oog in oog gestaan met een beer, 3.70 is echt te dicht bij!

Mijn passie voor fotografie groeide, mijn liefde voor beren hield gelijke tred. Ik heb gezocht naar een combinatie en vond die in het maken van de beren naar het voorbeeld, maar ook in het maken van gebruiksvoorwerpen met door mij gemaakte foto's.

Hoofdzakelijk werk ik met mijn eigen foto's, een enkele keer heb ik toestemming van een bevriende natuurfotograaf om zijn foto te gebruiken en daar een afdruk van weg te geven. Het gaat dan om foto's die gemaakt zijn op plekken, waar ik geen toegang heb.

Alle foto's die ik gebruik om mijn beren te maken, worden maar één keer toegepast, voor ieder beer teken ik een nieuw patroon.

De foto's waar ik tassen, portemonnees en andere gebruiksvoorwerpen mee maak, worden maximaal zeven
keer gebruikt. Hiervoor gebruik ik uitsluitend mijn eigen foto's.

Zo heb ik een balans gevonden tussen twee disciplines: het fotograferen en het maken van miniatuurberen.

Top

 
 


In 1995 I received a gift: a miniature teddy bear kit. I was quite surprised to receive this gift, as I hated everything that had to do with needle and thread.
But I never shied away from a challenge, nor would I shy away now, so I set to work, reading the description, studying the pattern and thus making my first miniature teddy bear. Not at all satisfied with the way this little teddybear looked, I soon learned that for a first bear, I did pretty good.
After that first kit, more kits followed and after about 25 miniature teddybears, I decided I could do without a pattern, I could design my own. So I did.
My seventh design was a teddybear plagued by chicken pocks, with four different limbs, for he had an itch on his back and on his toe… He needed to scratch, hence the difference between both arms and both legs.. I entered him into a competition, my first competition, participating in the novice
category. To my utmost surprise I won the first prize, and it would not be the only one. More awards followed.

In the mean time I had decided that with so many teddybear artists out there, nobody was waiting for yet another miniature teddybear artist, so I had to come up with something different. I chose to make natural bears, using books as a guide. Occasionally I got inspired by a children's book and this resulted in natural bears with a comical side to them. Polar bears were my favorite!

I always tried to make my bears, miniatures under 8 cm (3"), as natural looking as possible, to resemble the photos I found in one of the many books on bears that I had bought in the mean time. But the collector could change the pose of the bear, as the legs and headwere jointed. And this was exactly what I did not like, for I had chosen the photo for that special pose, not to see it altered. So I decided to make my bears without joints, frozen in the position that had caught my attention, the position that called out to me to transfer the photo into a miniature bear.
The biggest compliment I was ever given was the "accusation" that I had invented a shrinking ray, gone into the woods, found myself a bear and used my ray on him, and now had the bear on display on my table, a sort of "people, I shrunk the bear" as a variety on "Honey I shrunk the kids"..

Still I wasn't satisfied, for the books I had bought in abundance and used were available to all. I was looking for something different and bought some photos from nature photographers, but once again, those photos were available to everybody.

At the young age of eight, I was given my first camera and I wanted to become a photographer, but circumstances made that impossible. As I got older and became a mother, my camera started collecting dust… Now that my boys were older, I had more time to take photos, but I only had the zoos to photograph bears. But I got my chance, when my husband took me on a vacation to Canada, where I finally got my first view of bears in the wild, the American Black Bear. Of course my
camera was being put to good use, this was a dream come true!
In 2011 I finally got to go where my heart wanted to go : I went on a trip to Churchill, Manitoba in Canada to see my favorite, the polar bears in the wild. No words can describe what went through my heart and mind, when I finally saw these magnificent bears in their natural habitat, sparring with each other, cleaning their fur in the freshly fallen snow… My camera was working overtime, I came home with loads of photos! Now I had my own photos to use as a lead when designing my miniature
bears! It seemed like a good idea to show that photo with the bear and thus I got the idea to hand out the photo with the bear, when someone wanted to adopt it.

In 2013 I took one more trip, this time to see the coastal brown bears in Alaska. These are the largest amongst the brown bears… It was a very different experience to the one in Canada, where you sat protected in a Tundra Buggy, here you walked freely in bear country, always talking, singing, making sure a bear would hear you, so he would not be surprised by you… Always vigilant, a bear could be right around the corner and the bear does have the right of way… Only once did I come face to face with a bear, and let me tell you, 12 feet is way too close!!

My passion for photography grew, my love for bears and nature kept abreast. I have searched for a way to combine both passions and found that in the making of bears to a photo, but also in making objects with a practical use, with a print of one of my photos on it.

Mostly I now work from my own photos, but occasionally I will ask permission of a befriended nature photographer to use his photo and to hand out a print of said photo. I am referring to photos taken in places where I have no way of going to, or moments that are almost impossible to witness, unless you live there.

All photos that I use to make my bears will be used only once, for each bear I design a new pattern.

The photos that are being used for shoulder bags, wallets and other useful items, will never be used more than seven times. For these I only use my own photos.

Thus I have found a balance between two disciplines: photography and the making of miniature bears.

Top

 
 
 
© Judith Schnog